Van de afgrond en de troost

De scepticus balanceert boven de afgrond waar verzet tegen de eindigheid vruchteloos, verlangen naar vrijheid onvervulbaar en universeel weten schijn is. Hij klampt zich niet vast aan de hoogmoedige illusie dat wij in het pandemonium van het leven waarheid van schijn kunnen onderscheiden, dat ons bestaan zin heeft, dat wij autonoomzijn en verantwoordelijk voor onze daden. Toch is zijn gevoel niet verstoken van hartstocht, zijn ethiek geen onverschilligheid. Integendeel, bevrijd van de dogmatische waan vindt de scepticus troost in de schoonheid en de rijkdom van het bestaande. Hij is de middelaar tussen de wiskundige die waarheid zonder zin, en de dichter die betekenis zonder waarheid biedt. Hij neemt noch de gewichtige overtuigingen van zijn medemensen noch zichzelf al te serieus en toont zijn humaniteit in een fijn gevoel voor de bescheiden maar onuitwisbare rol die een mens op ieder moment van zijn leven in de wereld speelt.